19 december 2002 (Dag 79) -Christ Church (Nieuw Zeeland) "Rond half twaalf in de ochtend op een bankje in een park in Christchurch. De zon schijnt en het is een dikke 20 graden. Eendjes waggelen voorbij en meeuwen vliegen af en aan. Niets hoeft en ik voel me volledig onthaast. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat ik binnen enkele dagen weer in de file sta en vermoeiende lijstjes voor me neus heb met klanten die ik terug moet bellen. Ik had me bij vertrek voorgenomen eens rustig na te gaan denken over wat ik de komende jaren (zo’n beetje tot aan mijn midlifecrises) wil gaan doen. Maar ik heb eerlijk gezegd na mijn vertrek geen seconde meer aan werk gedacht. Nu dus maar dan... Ik vorm op deze zonnige ochtend al snel een soort ideaalbeeld van mijn werkomgeving. Dit betreft een soort "Ally McBeal kantoor" waar medewerkers tevens je vrienden zijn en het werk eigenlijk alleen een bijzaak. Flirten cq. gewenste intimiteiten op kantoor zijn verplicht en vanzelfsprekend gaan alle medewerkers vrijdagmiddag met z’n allen naar de bar voor een paar drankjes en wie weet zelfs een dansje. Ally, John, Richard, Elaine, Ling en de andere karakters uit de Ally McBeal-serie waren de afgelopen seizoenen een beetje mijn vrienden geworden. Ik vraag me wel eens af hoeveel kijkers de diepgang van Ally McBeal herkend hebben. De serie is op het 1e oog wellicht absurdistisch maar toch heel herkenbaar. Grappig en ontroerend tegelijk waarbij beide emoties perfect in elkaars verlengde liggen. Best subliem eigenlijk. Een soort Ally McBeal kantoor dus moet het worden, ja dat zou wat zijn. Open sollicitaties bij ondergetekende!"
Ally McBeal
Dinsdagavond was lange tijd voor veel vrouwen en voor enkele mannen (waaronder ik) de vaste Net5 televisieavond. Eerst genieten van Ally McBeal en aansluitend smullen van hoogwaardige terrasjespsychologie in Sex and the City. Ik ben na Ally McBeal niet meer een serie tegengekomen waar de lach en de traan zo dicht bij elkaar lagen. Waar absurditeit zo normaal leek en waar de karakters ondanks al hun vreemde trekken toch zo herkenbaar waren. Ofwel perfect in hun imperfecties.
Ally McBeal, vaak ontroerend, altijd verassend, altijd weer prikkelend en onderliggend vaak een ongekende diepgang. De serie behandelde thema’s die je tot nadenken aanzette en de makers schroomden er ook niet voor taboes te behandelen. Altijd met humor maar ook altijd op een respectvolle en integere manier. En dan ook nog een keer geweldige muziek...
Voor de liefhebbers nog een paar Ally McBeal scènes op YouTube verzameld:
"In the end, love is the only thing that counts", dramatisch einde waar Billy onverwacht overlijdt aan een hersentumor.
John’s fameuze Barry White dansje in de unisex-toiletten op kantoor.
