De liefdesbrief via Hotmail

In de wachtkamer
Lange tijd blijft het stil. Ik wist niet of het emailadres dat ik via Google gevonden had ook daadwerkelijk gebruikt werd. Ik stuurde daarom het mailtje ook een keer naar haar werk-emailadres. Niets...
De twijfels over mijn kwaliteiten als 'liefdesbrievenschrijver' beginnen toe te slaan. Ik laat het mailtje door een vriendin lezen om het vanuit het vrouwelijk perspectief te laten beoordelen. Hoewel mijn vriendin de brief een beetje 'over de top' vindt, is ze wel gecharmeerd: ze zou direct willen afspreken!
Vooruit dan maar, in een laatste poging stuur ik nog een mailtje. Met als titel: 'En nu?'. In het mailtje informeer ik of ze mijn eerdere mail goed ontvangen heeft. En zowaar krijg ik respons. Een mail in telegramstijl met 3 woorden: 'Tja wat nu...'. 

Mail
De email wisseling verloopt in eerste instantie moeizaam. Elaine dacht eerst dat het om een grap ging en dat ze in de maling werd genomen. Niet dus. Alhoewel ik me ook afvraag hoe serieus ik mijn eigen mailactie moet nemen.
Elaine schrijft al snel dat ze sinds kort is gaan samenwonen met haar vriend en helemaal happy is. Eigenlijk dus bij voorbaat geen interesse. Maar ja, vrouwen zijn nieuwsgierige wezens en het wordt al snel duidelijk dat ook Elaine's nieuwsgierigheid groeit. Emails worden kortaf maar wel snel beantwoordt. En mijn voorstel om het hele verhaal te laten rusten, vindt ze uiteindelijk toch geen goed idee. Het lijkt erop dat Elaine inmiddels ook een missievraag heeft: 'wie is Eric Valken?'

Soap
Op het accountantskantoor is het verhaal inmiddels uitgelekt en begint het een karakter van een soap te krijgen. Tijdens de lunch wordt de affaire uitgebreid besproken en er wordt een shortlist van kandidaten gemaakt. De initialen van Eric Valken (EV) lijken te wijzen in de richting van een klant van het kantoor. Ook een aantal andere puzzelstukjes maken deze klant 'verdacht'. Elaine stuurt mij een mailtje waarin de theorie wordt getoetst. 
Het lijkt me geen goed idee dat deze klant in het verhaal betrokken gaat worden. Ik stuur Elaine dan ook snel een mail waarin ik aangeef dat het speurwerk een andere richting op moet. Al snel kom ik erachter dat ook ík op de shortlist sta. Het lijkt erop dat het tijd wordt voor openheid van zaken; de mysterieuze 'Eric Valken' krijgt een naam en een gezicht: Karel.

De ontmoeting
Elaine wil een keer ontmoeten. Niet om daar 'iets mee te doen' maar gewoon om het verhaal prettig af te kunnen sluiten.
De ontmoeting heeft iets ongemakkelijks. Elaine is wat gespannen en het lukt mij niet dat gevoel weg te nemen. We praten over van alles maar er is zelden echt contact. De afstand is groot. Ik heb ook niet het gevoel dat Elaine mij echt leuk vind. Intelligent? Vast. Interessant? misschien een klein beetje. Maar leuk? Ik betwijfel het.
Ik vind Elaine wel leuk: Elaine heeft iets bijzonders, een bepaalde puurheid, iets wat haar 'echt' maakt. Of dit echt zo is, of dat ik het mezelf inbeeld en wijsmaak is moeilijk te zeggen. Ik vind Elaine wel erg mooi en ik weet uit ervaring dat dit de waarneming altijd (veel?) kleurt. Zou ik Elaine net zo bijzonder vinden als ik haar minder mooi zou vinden? Een vraag die ik niet zo gemakkelijk kan en misschien ook wel niet wil beantwoorden.

Wanneer Elaine naar huis is maak ik later op de avond de balans op.
Mijn honderd procent score van succesvolle liefdesbrieven zakt dramatisch in naar vijftig procent. Ook mijn ego krijgt hiermee een klein tikje. Op de één of andere manier heb ik altijd het idee gehad dat de meer bijzondere Karel-projecten eigenlijk altijd slagen.
Ook mijn vertrouwen in spirituele wijsheden zoals 'toeval bestaat niet' en 'alles wat je aandacht geeft groeit' begint weer te wankelen. Zou de WAUW-ervaring dan niet meer geweest zijn dan een iets te groot gemaakte zestig seconden op een zwoele zomermiddag?

Van WAUW-moment naar AU-moment
De dagen na de ontmoeting heb ik een lichte kater. Niet eens zozeer omdat de ontmoeting geen vervolg kreeg of dat er geen echte klik leek te zijn, maar het gevoel dat Elaine mij zelfs niet eens een beetje leuk leek te vinden doet toch een beetje 'au'.
En met jongeheer Cupido ga ik binnenkort echt eens een goed gesprek voeren want die maakt er zo natuurlijk een rommeltje van.

Gek genoeg is er bij de hele actie toch een heel goed gevoel. De weken van het 'WAUW-vrouw-project' waren vele malen interessanter dan de alledaagse sleur en zorgden voor aardig wat leven in de brouwerij. 

De vraag of je bij een bijzondere ervaring zoals het WAUW-moment je gevoel moet volgen of beter kan luisteren naar het meer rationele stemmetje dat 'doe eens even normaal' zegt, is voor mij eigenlijk geen vraag. De keuze tussen een saai en verstandig leven (waarbij op zondag het gras wordt gemaaid), of af en toe op zoek gaan naar de pot met goud aan het einde van de regenboog, is snel gemaakt: 'Love is the only game you lose by not playing' (quote uit Ally McBeal) en zonder AU-moment geen WAUW-moment.

Weblog-technisch gezien is er natuurlijk niets mooier dan een 'onbeantwoorde liefde'. Het vinden van de grote liefde is immers altijd het einde van de film. De zoektocht ernaar is hetgeen dat het leven interessant maakt. Of zoals de header van deze site al aangeeft: het gaat om de reis, niet om het doel!

Elaine, bedankt voor het WAUW-moment, jammer van het AU-moment. Het ga je goed!

P.S. Om de balans tussen uitgaande en inkomende liefdesbrieven voor 2006 weer een beetje recht te trekken: liefdesbrieven zijn altijd welkom. Aan een WAUW-vrouw geen bezwaar ;-)