Crime & Punishment
Spookhostel, spookplaats en vreemde vogels
Dag 28 - Kurunda (Australië)
Vandaag naar Kuranda gereden een klein bergplaatsje niet ver van Cairns. Bij aankomst is het een drukte van belang met overvolle terrassen, markten, aboriginal-optredens en zeer veel toeristen. Er loopt een kabelbaan over het regenwoud van Cairns naar dit plaatsje wat een topattractie is en er stoppen nogal wat tourbussen (ja daar zijn ze weer...)
Na aankomst check ik eerst in bij het enige hostel. Het is een groot oud houten gebouw met een enorme lap grond. Het is zeer belabberd onderhouden en ziet er verlaten uit. Grote lege ruimten met bijvoorbeeld een eenzaam wegrottend bankstel, lampen die niet werken, bedden die bijna doorzakken etc. Er hangt rond het hostel een ‘rare snuiter’ die in zich zelf aan het praten is en geregeld zit te mediteren.
Ik maak in de middag een wandeling naar een waterval en bij terugkomst in Kuranda rond 16.00 uur is het plaatsje veranderd in een spookstad. Vrijwel alles is gesloten en er is haast geen mens meer te zien......
Vroeg in de avond maak ik in de keuken een kopje thee en kom daar oog in oog met de zonderlinge figuur: "Do You believe in crime and punishment?" Lijkt me geen standaardopeningszin voor een casual praatje. Zijn ogen zijn uiterst vreemd en hebben iets heel engs, bijna hypnotiserend. Ik ontwijk zijn vraag diplomatiek met "I don’t know, do you?" en probeer verder oogcontact te vermijden. "I certainly do" Hij begint vervolgens een voor mij niet te volgen verhaal over ‘bad karma’. Het is duidelijk te zien dat de man niet meer van deze wereld is, maar de sferen waar hij wel in verkeerd beloven niet veel goeds. Het hostel is bijna leeg en er slapen totaal 6 man waarvan ik er nog 2 als uitermate vreemde vogels zou willen betitelen. Dit tezamen met het lege vervallen oude houten pand vormt het perfecte decor voor een spookhostel! In de avond voor het slapen gaan voor de zekerheid maar naar een gezinskamer gegaan (alles was toch leeg) omdat dit de enige kamer was die op slot kon. Dit uiteraard omdat ik op en of andere manier het gevoel had dat de rare snuiter de nodige ‘punishment’ voor mij in petto had...
Nawoord Veldhoven 2006
Het reizigerswereldje omvat een rijk geschakeerd en gemêleerd gezelschap van mensen. In dit wereldje tref je ook geregeld mensen die ik als ’vreemde vogel’ zou willen omschrijven. Reizigers die het contact met de gewone buitenwereld lijken te hebben verloren of in een toestand verkeren die niet erg ’normaal’ overkomt.
De vreemde vogels zijn vaak eerder opvallend dan eng maar soms kom je ook mensen tegen waarbij je een beetje ’unheimisch’ gevoel krijgt. En hoewel het natuurlijk een leuk verhaal oplevert heb ik het zo extreem als in Kuranda gelukkig niet meer meegemaakt.
Interessant is verder dat de vreemde vogels en andersoortige vage figuren elkaar lijken aan te trekken. Wellicht omdat je je als eenzame vreemde vogel in een meer normale omgeving niet erg thuis voelt?!? Het lijkt er dan ook op dat op bepaalde plaatsen een verhoogde concentratie aan ’rare snuiters’ is. En wanneer je na een lange reisdag op zo’n vreemde vogel locatie aankomt zit er vaak weinig anders op een nachtje met deze bijzondere medemensen door te brengen.
Reisdagboek knipsels met als thema:
Rare snuiters, vage figuren en vreemde vogels
Port Fairy (Australië 2002)
In het hostel in Port Fairy doolt al murmelend een man rond die ze duidelijk niet alle 5 op een rijtje heeft. Het betreft (zo zou ik later leren) de "dorpsgek van Melbourne" die door een overplaatsing tot overmaat van ramp in dezelfde kamer komt te slapen als ik. In de avond vang ik nog een gesprek op van de man met de eigenaar van het hostel waarbij hij dringend om een eigen kamer vraagt. Hij waarschuwt daarbij dat hij extreme snurkgeluiden maakt waarbij eventuele andere aanwezigen wellicht niet zouden kunnen slapen. Aan zelfkennis dus geen gebrek. Het gegeven dat er voor 17 AU$ geen singlerooms zijn lijkt niet tot hem door te dringen. Dat kan een leuke overnachting worden...
(1 dag later)
...Wanneer ik in de middag opnieuw in het hostel incheck excuseert de eigenaar zich voor de kamergenoot van gisteren. Het zonderlinge heerschap is geen onbekende en de eigenaar verteld het bizarre verhaal dat de man elk jaar op dezelfde dag langs komt om 1 nacht te overnachten. Ook andere hostels in de regio worden vereerd met een jaarlijks bezoek waarbij telkens precies dezelfde dag wordt ingecheckt!?!...
 |
| Hostel in mysterieus Bundanoon |
Bundanoon (Australië 2002)
In de avond bereik ik mijn volgende bestemming: Bundanoon. Dit is een klein plaatsje aan de rand van het Morton National Park. De sfeer die er hangt is uiterst vreemd te noemen: Het YHA-hostel is vrijwel leeg en op een of andere manier trekken dit soort verlaten oorden ook alleen maar zonderlinge figuren aan. Buiten is mistig en het miezert. Het plaatsje doet me een beetje aan Twin Peaks denken. Het wachten is nu nog op Agent Cooper en de vraag natuurlijk: "Wie vermoorde Laura Palmer?" |
Naracoorte (Australië 2002)
... Er is één beetje vreemde vogel die dan ook als enige alleen een kamer heeft. Als 1-nacht-passant heb ik het twijfelachtige genoegen om die vannacht met hem te delen. Rick is zijn naam. Hij komt oorspronkelijk uit Nieuw Zeeland maar is al meer dan 3 jaar van huis. Hij lijkt in een soort van overspannen toestand te zijn: Rick kan niet tegen hoge piepgeluiden (magnetron, achteruit rijdende vrachtwagen), komt zeer chaotisch over en praat heel druk over zijn uitermate wilde reisplannen voor Europa. Daarnaast zit Rick in vrij acute geldnood. Een beetje het type reiziger dat de weg kwijt is geraakt want "wie als maar vooruit wil, verliest de weg terug." (Stef Bos, Hilton Barcelona)
Laat in de avond arriveert nog een wat zonderlinge gast: een grote V-vormige man (lees: superbreed) met aardig wat tatoeages en een primitieve blik in de ogen. Een medemens waarbij, al zou je het willen, elke vorm van communicatie onmogelijk is, alleen al omdat je van het ruige taaltje geen woord verstaat. De man wordt als 3e toegevoegd aan mijn kamer en het is ergens wel grappig dat de zelf zwaar geflipte Nieuw Zeelander mij komt melden dat er een vreemde kamergenoot is bijgekomen. Dit gaat weer een bijzonder nachtje worden.
Thredbo (Australië 2002)
Erin vertelde ook het verhaal van de naakte mediterende man: In een mix-dorm (slaapzaal waar zowel mannen als vrouwen slapen) van 5 personen verbleef een man die geheel naakt op zijn bed zat te mediteren. Niemand van de overige kamergenoten wist goed hoe hier een houding in te vinden. Wat moet je tenslotte met zo’n situatie aan? Op een zeker moment begint de man op zijn bed te ’hoppen’ (ik heb wel eens een documentaire gezien met beelden van hoppende mensen die in diepe meditatie sprongetjes gaan maken) Op een zeker moment hopt hij nakend en al van het bed, met zijn stuitje langs de bedrand en de blote billen kletsend op de grond... Niemand van de aanwezigen durfde te lachen en niemand had de moed te vragen of hij zich pijn had gedaan en alles goed was. De kracht van zo’n verhaal zit met name in de mate van absurditeit ervan. We leven in een rare wereld
(verhaal afkomstig van Erin, een Canadese backpackster. Wij waren die nacht de enige overnachtenden in een compleet verlaten hostel dus de perfecte setting voor dit soort reizigersverhalen )
|
|
|
