Na Canada in de zomer stond voor eind 2012 Costa Rica op het reisprogramma. Midden Amerika was voor mij nog onontgonnen terrein en buiten mijn 'comfortzone'. Als solo-reiziger ben je kwetsbaar en is er altijd de vraag hoe veilig het alleen reizen in een specifiek land is. Daarbij had ik nog 0,0 ervaring met het rijden in een 4-wheel-drive. Dus dat een maandje Costa Rica avontuurlijker zou worden dan eerdere reizen voorvoelde mijn onderbuik al weken van tevoren.
Costa Rica through a four-wheel-drive (best viewed in HD)
En een groot avontuur... dat werd het. Zo zag mijn gehuurde Suzuki Jimmy er na de 2e dag al uit of deze zojuist Parijs-Dakar had gereden. Eerder die dag stond ik compleet vast in de modder na een mislukte inhaalmanoeuvre van een truck en had ik even later ongeveer 30 seconden om in te schatten of een landrover die stopte dat deed om te helpen of om... (waar in reisgidsen voor gewaarschuwd werd).
Zoals dat hoort bij dit soort dagen was er natuurlijk een enorm voldaan gevoel toen ik de auto aan het eind van de middag veilig parkeerde bij mijn overnachtingsplaats: La laguna del Lagarto Lodge. En dan is er natuurlijk niets leuker om nastuiterend van de adenaline de avonturen en ervaringen op de 'road from hell' te delen met andere reizigers. Waarbij altijd weer opvalt dat de verhalen na elk biertje sterker lijken te worden...
Kortom: aan reisverhalen geen gebrek. Maar wanneer ik weer terug Nederland probeer mijn reis door Costa Rica samen te vatten loop ik direct vast. Waar te beginnen?
Op een clichématig reisverslag in de vorm van "en toen ging ik naar Monteverde en toen..." zit denk ik niemand te wachten!? Vandaar 2 onderwerpen nader uitgelicht. Onderwerpen die niet zo veel vertellen over Costa Rica, maar wel een inkijkje geven in de wondere wereld van het (alleen) reizen...
Vrienden maken: een stappenplan
Ik drop mijn bagage op de kamer, pak een boekje uit mijn tas (De Beschermengel, Paulo Coelho) en loop naar de loungehoek van het hostel. Deze bestaat, zoals bij de meeste accommodaties in Costa Rica, uit een mix van hangmatten, luie stoelen en bankjes. Dit soort gemeenschappelijke ruimtes zijn vaak de plekken om medereizigers te ontmoeten.
Vanuit een bankje overzie ik de aanwezigen in het hostel:
Uiteraard zijn er de gewone budgetreizigers die je in dit soort accommodaties tegenkomt. Maar hostel Tucan in Uvita herbergt ook heel wat 'bijzondere exemplaren'. Voldoende in elk geval om er voor te zorgen dat er in mijn ogen sprake is van een bont gezelschap:
Aan de bar zit alleen een jongen met droeve ogen en dof rastahaar dromerig voor zich uit te kijken. De man achter de bar was mijn bij het inchecken al opgevallen. Een grote tatoeage met een doodshoofd siert (?) zijn rechterarm. Ook al weet ik dat dit soort symboliek bijvoorbeeld bij liefhebbers van Metal-muziek heel onschuldig kan zijn.... ik prefereer toch een lieftallige jongedame achter de bar boven een dergelijk heerschap. Bij de biljarttafel staat een Joran van der Sloot look-alike vanonder zijn baseball pet met een wat vals ogend lachje om zich heen te kijken. De weetdampen die vanuit die hoek komen tieren welig…
Het meest opvallende is wellicht dat er binnen hostel Tucan nogal wat verloren types lijken rond te lopen. Een verschijnsel dat je wel vaker in hostels tegen komt. Het zijn veelal mannelijke 30-ers en 40-ers die in het normale leven niet echt kunnen aarden en ook tijdens het reizen lijken vastgelopen. Vaak omdat het geld op is. En dan is semipermanente bewoning in een goedkoop hostel als deze, waar je voor 6 US Dollar al een hangmat als overnachtingsplek hebt, een betaalbare optie als tijdelijke eindbestemming.
Dit type reiziger kenmerkt zich vooral doordat deze continue in en om het hostel rondhangt en dit mini-universum ogenschijnlijk niet meer verlaat. De reisgidsen in hun reisinventaris lijken dan ook meer symbolisch een wens uit te drukken dan dat deze daadwerkelijk nog van nut zijn.
Loungehoek hostel Toucan
Voor mijn bankje is een man bezig zich in een hangmat te nestelen. De man heeft een donkere baard welke me doet denken aan oude Bijbelse tijdperken. Hij kan zo als figurant een film als Ben Hur binnenstappen.
"It's always a bit tricky to get in" zegt de man met de baard.
"You will get there" antwoord ik.
De man lijkt zijn actie om te gaan liggen te staken en gaat in de hangmat zitten.
"Reading Paulo Coelho.... you like him?"
Wellicht is er een groep mensen waarbij het maken van tijdelijke 'vrienden' in de backpackwereld geheel spontaan gebeurd. Maar ik behoor in elk geval niet tot die groep ;-) Casual conversations’ in de backpackwereld zijn soms ook minder casual dan ze lijken. Je kunt ontmoetingen met medereizigers geheel aan het toeval overlaten. Maar je kan dat toeval ook een handje helpen. Ik kies meestal voor die laatste optie. Bij het maken van 'vrienden' in de backpackwereld is bij mij eerder sprake van chirurgische precisie dan van spontaniteit.
Mijn stappenplan:
1. Kijken wat voor een volk rond hangt in het hostel
2. Je ‘target’ kiezen.
3. Quasi nonchalant in de nabijheid van 'target' plaatsnemen.
4. Contact zoeken (ofwel: openingszin beschikbaar!)
En bij een enigszins enthousiaste response:
5. Een open stellen vraag waarbij het 'target' iets over zichzelf mag vertellen.
(praten over ‘ik’ blijft voor veel mensen immers het favoriete gespreksonderwerp)
Eigenlijk vermoed ik dat veel reizigers al dan niet bewust een vergelijkbaar stappenplan toepassen. In ieder geval de man voor mij in de hangmat. Kijkend naar de wijze waarop deze man contact legt kan ik een binnenpretje dan ook niet onderdrukken. Het is bijna als kijken in een spiegel. Ik herken precies wat hij doet omdat hij precies doet wat ik zelf ook doe.
Dat ik zijn ‘target’ was, was mij al duidelijk omdat de hangmat die hij koos was vlak bij mijn bankje was, terwijl er twee hangmatten met meer privacy vrij waren. Dan direct de openingszin paraat ("It's always a bit tricky to get in") en vervolgens de open vraag waarmee hij mij de kans geeft over 'ik' te gaan praten. Ik verdenk hem er zelfs van dat hij mijn boekje van Paulo Coelho al gespot had voordat hij zich in de hangmat ging worstelen. Net zoals ik zelf met arendsogen rondkijk voordat ik op vriendenjacht ga in hostels. Ofwel, een erg professionele implementatie van mijn stappenplan door deze 40-jarige Zweed (zo leerde ik later). Chapeau!
Spontaan of niet.... het ontmoeten van andere reizigers blijft een van de leukste aspecten van het reizen. De vele ontmoetingen met andere reizigers is een van de grote charmes van het alleen reizen. Als eenling sta je nu eenmaal meer open voor anderen dan wanneer je als stel of met een groep reist. En contact maken met andere solo-reizigers is in hostels meestal redelijk makkelijk. Zeker wanneer je over een goed stappenplan beschikt. ;-)
Een andere wereld instappen
Love-peace.. kunst in Cafe Zwart (Santa Teresa)
Ik ben gearriveerd in Santa Terasa, een surfersparadijsje aan de Pacifische oceaan met een beetje een hippie-feel. Het strand wordt hier dan ook gedomineerd door surfgoden en enkele surfgodinnen. Allen uitgerust met de bij het surfvak horende fraai gevormde lichamen. Wanneer ik mij die middag op het strand waag ben ik dan ook even bang dat de surfers “BOE” gaan roepen: mijn welvaartsbuikje (die ik bij het lopen krampachtig naar binnen trek) valt een beetje uit de toon tussen de sixpacks van de surfdudes. Of meer correct: eigenlijk val ik geheel uit de toon in deze setting. Want naast goddelijke lijven hebben de surfers ook nog eens superhippe surfkapsels en kekke surfkleding. En ik.... ik heb niets van dat alles… Tja…
Casa Zen
In de avond ga ik een hapje eten in de Casa Zen. Ik had gepland hier te overnachten, maar de Casa zat vol, zodat ik was uitgeweken naar Don Jon's Hostel, de nummer 2 op mijn lijst*. *Voorafgaand aan een nieuwe bestemming doe ik uiteraard grondig Internet-research op sites zoals Tripadvisor via mijn iPad, een absolute must-have voor de hedendaagse Flashpacker.
Casa Zen organiseert onder meer yoga lessen en meditaties. In de rustieke setting van de Casa had ik daarom eigenlijk gerekend op groepjes ‘zweefteven’, al dan niet aangevuld met een enkele zweefkees. Maar de bezetting in het restaurant is een hele andere deze avond. (En heel wat minder Zen, wat dat dan ook precies mag zijn)
De ruimte wordt grotendeels gevuld door een grote groep jonge Canadezen op een georganiseerde surfvakantie. En... ik kijk mijn ogen uit. De groep is bezig met het avondeten en krioelt als een school vissen door elkaar heen. De drukte en gemiddelde mate van opwinding is hoog, soms tegen het hysterische aan. Daar waar de mannen al bijna uit elkaar barsten van de energie lijken de surfergirls nog onrustiger. Ze blijken werkelijk geen minuut op hun plaats te kunnen blijven zitten en stuiteren bijna letterlijk door de ruimte. Het levende bewijs dat ADHD geen modeziekte is.... hier recht voor mijn neus.
Kijkend naar de dynamiek van deze groep kan ik me soms nauwelijks voorstellen dat deze mensen tot dezelfde soort behoren als ik. Net zoals ik met vervreemding kijk naar huilende burgers in Pjongjang die om de dood van hun leider treuren, zo kijk ik als vreemdeling naar het schouwspel voor me. Het is in elk geval visueel genieten geblazen. De Canadese surfergirls zijn dermate mooi dat ze 1-op-1 gecast kunnen worden voor een Amerikaanse mooie-mensen-datingshow zoals The Bachelor. Kijkende naar al die mooie lijven en de collectieve opwinding binnen de groep komt de gedachte op dat er hier veel kinderen gemaakt gaan worden. Je houdt de natuur niet tegen.
Wanneer ik later in de avond terug kom in mijn hostel annex treehouse val ik in de volgende verbazing. De gehele groep surfers is inmiddels stoned. Inclusief de eigenaar van het hostel. Een enkeling zwaait naar mij als teken dat ik herkend wordt als ‘brother’ in de universele poel van liefde die in dit soort geestestoestanden als vanzelf opborrelt. Ik zwaai met glimlach terug.
De surfersgemeenschap: Het is een wonderlijke subcultuur…
Reisvirus
Het reizen door Costa Rica was wederom super leuk en het reisvirus woekert dan ook in alle hevigheid door mijn lijf. Een van de wonderlijkste aspecten van het reizen is dat wanneer je vanuit het vliegtuig een andere wereld binnenstapt, daarmee alle zorgen vanuit het thuisfront als sneeuw voor de zon zijn verdwenen. Het leven thuis bestaat gewoonweg bijna niet meer. Althans, bij mij werkt dat zo...
Maar net zo snel is andersom de sleur van het gewone leven weer terug na thuiskomst. Weer terug in Nederland is er dan ook een serieuze post-vakantie-dip.
Ik voel daarom ergens ook wel enige verwantschap met de 'verloren types' zoals ik die in hostels wel eens tegenkom. Ook ik heb moeite om te aarden in het gewone alledaagse leven. Het gewone leven in onze cultuur zou je kunnen omschrijven als werken, een gezin vormen, veel spullen verzamelen (meer, groter, beter..) en netjes sparen voor later zodat je van je oude dag kan gaan genieten.
En met geen van allen heb ik iets:
Werken --> been there done that ;-)
Gezin --> de drang een gezin te gaan vormen heb ik niet en nooit gehad,
Spullen --> heb ik al (en meer dan genoeg)
En tenslotte het sparen voor oude dag --> Ik voel er eigenlijk veel meer voor nu leuke dingen te doen dan te sparen voor een later waarbij je niet weet of dat er wel komt. En als het er komt in wat voor een toestand je lijf zich tegen die tijd bevind. Wat is er de zin van de komende 25 jaar braaf te sparen om daarmee vervolgens mijn lichamelijke aftakeling te financieren?
Verstandig of leuk
1 op de 4 mensen wordt nooit 65, zo leerde ik dit weekend toevallig toen ik het cabaretprogramma Axestos van Guido Weijers binnenzapte. De centrale vraag in zijn show: "Gaan we de rest van onze dagen dingen doen die ons verstandig lijken of gaan we voor dingen die leuk zijn?" Een beetje het durf-te-leven thema dat ook bijvoorbeeld bij een cabaretier als Youp van 't Hek keer op keer terugkeert.
Wanneer ik zou kiezen de rest van mijn dagen te gaan voor leuke dingen dan zou ik voor een sterk vervroegd pensioen opteren, dat nu zo'n beetje ingaat. De komende paar jaar de wereld rondreizen en avonturen beleven totdat het spaargeld op is... En daarna? Dat zie ik dan wel weer.
Nu is er natuurlijk buiten mijzelf niemand die mij ervan weerhoud dat ook daadwerkelijk te gaan doen. Dus wat houd mij tegen? Het antwoord daarop heeft met name te maken met geloof, een thema dat op de homepage al lang onder het kopje Binnenkort op deze site is terug te vinden. Wie weet dus een mooi onderwerp voor een volgend stukje gedachtegoed ;-)
