Minpunten
Ook al is Canada qua natuur prachtig, toch zijn ook wel wat minpunten te benoemen:
Allereerst hoef je voor stedenschoon in elk geval niet naar Canada. Vancouver is een mooie en fraai gelegen stad met een interessante architectuur. Maar dan heb je het qua steden ook wel zo'n beetje gehad. Veel steden zijn wat mij betreft zelfs ronduit lelijk te noemen. Wat in Canada een stad heet lijkt soms op wat we in Nederland een industrieterrein noemen: Brede wegen met lange rijen van winkels, blok na blok netjes vierkant geordend. Plaatsen missen vooral vaak een echt centrum, een hart. Of om een tekst uit een van mijn reisboeken te quoten "Nanaimo is een winkelcentrum op zoek naar een stad".
De lelijkheid van steden gaat soms zo ver dat ik opgelucht adem haalde wanneer ik een Starbucks logo zag. En wanneer een Starbucks gelegenheid de hoogst haalbare graad van gezelligheid en smaak in een plaats moet bieden weet je eigenlijk genoeg. Ik kan me ook niet voorstellen dat mensen in zo'n lelijke plek goed gedijen. Het kan een bevooroordeelde waarneming zijn maar bijvoorbeeld in een plaats als Cranbrook (wat mij betreft een volledig zielloos oord) leek er iets zwaars om de mensen heen te hangen. Hoe dan ook: voor de steden hoef je niet naar West-Canada!

Dan is er ook wel wat aan te merken op het weer. Het weer in Canada is nog veel onbetrouwbaarder dan in Nederland. Met name in berggebieden is het oog vaak de enige betrouwbare voorspeller. En bij 'slecht' weer is er in een land dat vooral draait om natuur-recreatie niet zo gek veel te doen. Ik heb dan ook heel wat meer kilometers gemaakt dan oorspronkelijk gepland omdat ik een aantal keer bewust op zoek ben gegaan naar de zon.

Tot slot had er in Canada wat mij betreft iets meer variatie door de schepper mogen worden aangebracht. Daar waar je in het westen van de USA moeiteloos in de ochtend de sneeuw in Yosemite kunt bewonderen,  in de middag door de woestijn van Death Valley kunt rijden om in de avond te eindigen in het knotsgekke Las Vegas, is er in Canada iets meer eentonigheid.
De basisingrediënten zijn immers veelal dezelfde: Bergen, meren, bossen, rivieren, canyons, gletsjers, watervallen. Uiteraard in verschillende soorten en maten. Maar toch... Waar ik in het begin nog enthousiast de auto parkeerde wanneer er een bord langs de weg stond dat er een waterval te zien was, had ik na een week of 3-4 toch al wel de eerste tekenen van 'watervalmoeheid'. Hoe mooi ook: er treedt bij ons mensen (of in elk geval bij mij) snel een zekere mate van gewenning op.

Maar los van deze kritische kanttekeningen is Canada wat mij betreft boven alles een prachtig land. En vooral een waar paradijs voor 'hikers'.
 

Het doel is de reis
Op één van mijn laatste dagen in Canada maak ik een praatje met eigenaar van een leuk guesthouse in Tofino. Hij vraagt me naar de hoogtepunten van mijn Canada reis. Een simpele vraag met een ietwat minder simpel antwoord.
Zoals een echte waarnemer betaamt monitor ik ook zelf mijn eigen 'staat van zijn' met enige regelmaat. Mijn highs had ik in Canada met name wanneer ik onderweg was. Onderweg naar het onbekende. Achter elke bocht op de weg kan zich een nieuwe verrassing bevinden, iets nieuws te ontdekken zijn. Autorijden in Canada vond ik sowieso verrassend leuk: de omgeving is veelal erg 'scenic'. En het rijden in een automaat uiterst comfortabel; zeker met cruise control en een systeem waarbij je de gewenste temperatuur gewoon in graden celsius kunt instellen. Het autoraam vormt het venster naar de werkelijkheid buiten en binnen in de auto creëer ik met muziek de sfeer die het beste past bij de omgeving en mijn stemming van de dag.

Daarbij geeft een auto een enorm gevoel van vrijheid. Je hebt letterlijk het stuur in handen en kan dus elk moment beslissen een andere weg in te slaan, of te stoppen bij een leuk cafeetje voor een kop koffie. Het gevoel dat alle opties open zijn werkt bij mij heel bevrijdend. Ik vind het heerlijk om in de ochtend nog niet te weten waar ik in de avond slapen zal en geen idee te hebben wie of wat er op mijn pad komt. Niets ligt vast. En juist doordat niets vast ligt kan alles gebeuren: een leuke of inspirerende ontmoeting in een hostel, de ontdekking van een geweldige B&B, een verrassend mooie hikingtrail.... 

Basisingrediënten: bergen, meren, bossen...

Dus juist het onderweg zijn zelf geeft mij vaak een soort van euforisch gevoel. Of zoals de quote in de header van dit weblog al mooi samenvat: Het gaat bij het reizen niet zozeer om de bestemming maar om het reizen zelf. Een bestemming is nodig om in beweging te komen, maar niet datgene waar het werkelijk om draait.

Aanpassingsvermogen
Daar waar ik voor vertrek nog een beetje huiverend dacht dat ik wellicht niet meer staat zou zijn te kunnen slapen in hostels waarin je in een kleine kamer met zes mensen wordt gepropt, bleek hier vrij snel een soort gewenning op te treden. Het lichaam en de geest past zich verrassend snel aan aan de veranderende omgeving.
Het reizen blijkt voor mij in elk geval een uitstekend medicijn tegen de midlifecrisis. Dus lijkt het mezelf verstandig deze therapie nog even door te zetten. Volgende reisbestemming: Costa Rica. Planning: december 2011!