Van ’Tom-Cruise-Smiles’ tot ’Niet-Compensabele-Koppen’
Dag 66 – Jozef Glacier
Vandaag vanuit Jozef Glacier de prachtige route naar Wanaka, een bijzonder feel-good-plaatsje welke erg populair is bij backpackers.Ik heb op en top goede zin.
Bij een koffiestop onderweg loop ik uitermate toevallig weer Alec en Pete tegen het lijf. Ik had deze Duitse ‘studs’ leren kennen op de 3-daagse Queen-charlotte-track. Alec is qua uiterlijk een soort kloon van Tom Cruise waarbij met name zijn grijns 1 op 1 matcht met die van Tom. Hij ziet er niet alleen erg goed uit maar is ook nog eens slim (universiteit) en grappig. Hoewel hij zich terdege van zijn eigen kwaliteiten bewust is, is hij allesbehalve arrogant en altijd uitermate enthousiast als hij mij tegen het lijf loopt.
Alec is het type die het in de Spaanse costa’s zonder meer goed zou doen bij ’de vrouwtjes’. In het backpackerswereldje krijgt hij het echter niet bepaald niet cadeau. Hij is voor de gemiddelde backpack(st)er net iets te gladjes. Maar humor kan hem niet ontzegd worden. "I live the life of a playboy" en welke playboy heeft genoeg zelfspot om zoiets over zichzelf te zeggen. "It’s true" benadrukt Alec met een Tom-Cruise-grijns en zowel ik als hij weten dat dit waar is. Pete (voluit Pieter) is het meer rustige type: serieus, erg pienter en uiterst ambitieus. Ook Pete mag qua uiterlijk tot de meer geslaagde exemplaren van de schepping gerekend worden.
Alec en Pete zijn net als ik onderweg naar Wanaka en hebben hetzelfde hostel geboekt voor de overnachting. We spreken af dat dit hernieuwde samenzijn vanavond op zijn minst met enkele biertjes gevierd moet worden.
Het hostel Wanaka Bakpaka is weer een absolute topper. Het fraaie uitzicht op Lake Wanaka en de omringende bergen zou je eigenlijk eerder in een 5-sterren-hotel zou verwachten. Ik ga rond half negen met Alec en Pete de kroeg in en het drinktempo zit er meteen goed in. Zoals eerder gesteld is Alec misschien net iets te glad voor de backpackersscene, de lokale dames lijken echter wel 1 op 1 voor zijn verschijning te vallen. Nee, na een paar uurtjes Alec (en Pete) in actie te hebben gezien kan je maar een conclusie trekken: Een Tom Cruise look heeft in het uitgaansleven zeker zo zijn voordelen. Een paar glimlachen zijn voldoende om mensen als een magneet naar je toe te trekken. Gemakkelijker kan het niet!
Dag 67 - Wanaka
Vandaag ga ik samen met Martijn, een Nederlandse kamergenoot uit het hostel Mount Roy beklimmen. Wanaka ligt op 300 meter en de de top van Mount Roy op 1550 meter. Het wordt een zware beklimming die ik zoals gebruikelijk weer onderschat heb. Maar op de top als cadeau een fraai 360-graden-panorama en er kan wederom een nieuw bedwongen berg op de CV worden bijgeschreven.
Lake Wanaka
In de late middag is het inmiddels prachtweer geworden en ik ga met Martijn eerst een terrasje pakken en vervolgens een hapje eten bij een Indiaas Restaurant. Martijn is een op de TU in Delft afgestudeerde ingenieur met een goede baan in Nederland en een rijke backpackervaring. Martijn is voor een twijfelaartje tussen de A- of B-categorie van de tijdelijk backpackvrienden. Alleen een dergelijke gedachte geeft de complexiteit van relaties in de backpackwereld al weer. Een nieuwe A-vriend met dezelfde route zou ik proberen even vast te houden. Bijvoorbeeld door iets af te spreken voor de volgende dag of te informeren naar het volgende hostel. Een B-vriend is voor 1 dag/avond meer dan genoeg en verdient de vriendenstatus eigenlijk meer bij gebrek aan beter. Het ’dumpen’ van gezelschap impliceert tevens het risico dat je de volgende dag niets tegen het lijf loopt en derhalve weer een tijdje geheel op jezelf aangewezen bent. Maar het betekent uiteraard ook weer een volledige nieuwe ronde met bijhorende nieuwe kansen...
Dag 68 - Queenstown
Wanaka is een heerlijk plaatsje om uit te waaien: klein, compact, gezellig en de perfecte ligging tussen de bergen en Lake Wanaka. De verleiding om hier een aantal dagen langer te blijven is groot maar mijn reisschema laat dat eigenlijk niet meer toe. Time is short, the world is wide...
In de middag ga ik op doorreis naar Queenstown: De adventure-thrill-plaats voor adrenaline-junkies. Bungy Jumpen (in allerhande varianten), rafting, freefall skydiving, etc. etc. In Queenstown kan het allemaal. Bij aankomst in mijn hostel zie ik binnen 5 minuten iemand met een gebroken neus, iemand met de enkel in het verband en iemand die zich alleen nog maar hinkend kon voortbewegen. Ik zie dit alles maar als een teken dat deze adventure-thrills niet voor mij zijn weggelegd.
Na het avondeten in de stad neem ik terug in het hostel een kijkje op mijn kamer. Ik maak kennis met een Engelsman, een Ier en een Zwitser en zeker de eerste twee hebben hun kop bepaald niet mee. En ook al is schoonheidsbeleving tamelijk subjectief; ik vrees dat mijn lelijkheidsbeleving van de kamergenoten eenvoudig geobjectiveerd kan worden. Ik ga met het gezelschap de stad in voor een paar biertjes en voel me relatief gezien (qua uiterlijk schoon) in een keer weer een halfgod. Nee, dit is andere koek dan de Duitse studs Alec en Pete. Waar een glimlach van Alec voldoende is om een vrouw voor zich te winnen zijn dit heren die waarschijnlijk elk poging tot contact met de vrouwelijke sekse al velen jaren terug hebben opgegeven. Nu zijn er in schoonheid vele gradaties en nuances maar soms is het voor de helderheid even goed om (politiek incorrect) te generaliseren. Zo heb je denk ik een groep mooie mensen. Die hebben het op veel gebieden het makkelijkst. Mooie mensen worden aardiger gevonden, vinden makkelijker een baan, worden beter betaald en zijn gewild als (potentiële) partner. Er is al heel wat wetenschappelijk onderzoek beschikbaar die de voordelen van mooie mensen ten opzichte van hun minder mooie soortgenoten in kaart heeft gebracht.
Naast mooie menen heb je de middelmaat en deze kan gelukkig voor het ’tekort aan schoonheid’ compenseren. Compenseren met humor, met intelligentie, met uitstraling, met iets speciaals of met wat je ook maar hebt om te compenseren. Zelf deel ik me gemakshalve maar in bij deze middelmaat. Maar er zijn ook mensen die eigenlijk bijna te lelijk zijn om nog de kans te krijgen om te compenseren. Zo is Rory (de Ier) eigenlijk best heel gevat en grappig. Maar is hij geestig genoeg om te kunnen compenseren? De Engelsman is absoluut aardig maar hoe aardig moet je zijn om voor zijn gezicht te kunnen compenseren? Ik vrees dat er gewoon iets bestaat als een niet-compensabele-kop. Nu klinkt dit alles wellicht hard maar ik denk wel dat het zo een beetje werkt. De wereld is hard en niet alles wordt eerlijk verdeeld! Maar daarmee vertel ik niets nieuws. Halverwege de avond zie ik Petra, een kamergenote van mij in Wanaka. Ze is een beetje lang van stof en haar verhalen zijn niet allen even boeiend maar ik besluit toch het sprongetje uit de ‘nerdshoek’ naar Petra’s gezelschap te maken. Even later komt al de volgende upgrade: Chantal, een mooie 26-jarige Nederlandse account executive van een reclamebureau komt een praatje maken met mij. Ik had Chantal ook al in Wanaka leren kennen en besluit al snel dat Chantal eigenlijk weer beter gezelschap is dan Petra. Ik ga dan ook al snel met de ‘Chantal-groep’ mee naar One-World, een soort discotheek en place-to-be in Queenstown. Maar een echte jongerentent waar ik als oudere jongere niets meer te zoeken heb. Dus dit is mijn straf voor het groep-hoppen deze avond en ik denk eerlijk gezegd dat ik hem verdiend heb. Ik excuseer me bij Chantal en vertrek richting bedje.
Nawoord Veldhoven 2006 Echte schoonheid zit van binnen, zo zegt men, maar als de buitenkant niet aan bepaalde kenmerken voldoet krijgt deze maar weinig kans zich te openbaren.
De analyse over ’schoonheid’* is persoonlijk een van mijn favoriete analyses uit mijn reisdagboek. Met name om dat het een onderwerp betreft waarop een soort taboe lijkt te rusten. En om een taboe bespreekbaar te maken zal deze eerst benoemd moeten worden.
Persoonlijk denk ik dat het bezitten van schoonheid misschien wel net zo bepalend is in het leven als het hebben van een goede opleiding. Mooi zijn heeft veel voordelen. ’Discriminatie’ op basis van uiterlijk is voor iedereen die kan zien dagelijks waar te nemen. En toch is het een onderwerp waarover maar zelden open gesproken wordt. Het lijkt erop alsof we met z’n allen hebben afgesproken als struisvogels de kop in het zand te steken en doen of het onderwerp niet bestaat.
Ik geloof zelf dat het van meer respect getuigt om iets te benoemen dan te doen of iets niet bestaat. Pas als je iets benoemd kan het bespreekbaar worden, en indien iets bespreekbaar is kan er mogelijk een verandering ontstaan in gedrag.
Zelf ben ik ook behoorlijk gevoelig voor schoonheid. Bij een, in mijn ogen, mooie vrouw kan dat zelfs tot een soort van wegsmelten leiden waarbij nauwelijks nog ruimte is voor een meer realistische benadering van een persoon. Andersom, bij lelijkheid, doet zich iets vergelijkbaars voor. Rationeel gezien vind ik dat niet goed, maar het is wel zoals het werkt. De reactie op schoonheid is een natuurlijke en gebeurd automatisch. Ik heb de wereld en de mens niet uitgevonden... Het enige wat je kan doen is je bewust worden van dit soort reacties en jezelf een beetje bijsturen als je het fenomeen signaleert.
In 2000 ging ik met mijn toenmalige vriendin een kat uitzoeken in het asiel. De 1e keer waren we niet geslaagd een leuke te vinden, de 2e keer namen we Nikkie mee naar huis. Deze kat was er bij onze eerste bezoekronde ook al maar was toen (ziek en met een grote groene snottebel aan de neus) niet door de selectie heen gekomen op basis van.... Juist ja.
*Om discussies over wat schoonheid is te voorkomen. Schoonheid is natuurlijk subjectief. Smaken verschillen en wat de een mooi vind kan een ander lelijk vinden. Hoewel objectieve schoonheid dus niet bestaat kun je wel stellen dat wanneer van de 100 mensen 99 iemand als mooi beoordelen deze persoon in algemene zin als mooi wordt beschouwd en indien 99,7% mensen iemand als lelijk zien dit persoon in als lelijk kan worden beschouwd.
