Van Arlie Beach naar Mission Beach
Over fruitsalades, stapwondertjes, koala-fotoshoots en toeval
Dag 20 - Arlie Beach (Australië)
Arlie Beach staat bekend als een partyplaats. Nu is alleen op stap weer iets anders dan alleen reizen dus is het zaak een ’stapmaatje’ te vinden. Mijn kamergenoten in het hostel waren niet veel soeps dus .... tijd om te integreren in het sociale hostelciruit! En waar kan dat beter dan in de gezamenlijke keuken?
In de supermarkt koop ik een grote fruitsalade met het plan deze te nuttigen in de gezamenlijke eetruimte. En de fruitsaladestrategie werkt… Ik ontmoet Isa, een dame van 31 uit Minnesota USA. Er is een wonderbaarlijke klik en we besluiten samen een biertje te gaan pakken in de stad. Er ontvouwt zich al snel een gesprek op niveau over het leven, de liefde, reizigers, en de opgedane levenswijsheden uit de praktijk. Op een gegeven moment vraagt Isa of ik "The Celestine Prophecy" heb gelezen. Ik vertel haar dat deze vraag opmerkelijk is gezien het gegeven dat ik 3 dagen terug nog met dolende dertiger Mark over het boek heb gesproken. Toeval?
Ik had het boek vlak voor ik op reis ging toevallig(?) gelezen. Het gedachtegoed van het boek spreekt aan tot hoofdstuk 2 maar de hoeveelheid onwaarschijnlijke toevalligheden die zich vervolgens opstapelen maken het boek wel erg ongeloofwaardig. Isa is het hiermee eens en voegt daar nog aan toe dat het technisch erg slecht geschreven is. ’Toevallig’ blijft het allemaal wel.
Na terugkomst in het hostel heb ik een wat hongerig gevoel (wat op zich niet vreemd is met een fruitsalade als hoofdgerecht) Ik besluit dan ook nog even terug de stad in te gaan om McDonalds te bezoeken. Bij terugkeer lijkt de bar naast het hostel nog erg gezellig: Mensen staan dansend op de tafels en dit zonder ransigheid maar gewoon goed! Ik besluit daar (alleen!) nog even binnen te gaan. Na 5 minuten eenzaam met mijn biertje aan de bar volstrekt zich een klein wonder. Een charmante ’local’ gekleed in een sexy topje en strakke broek komt naar me toe. Ze had me alleen zien binnenkomen en vraagt of ik het leuk vind om bij haar en haar vriendinnen te komen. Een dergelijk verzoek heb ik in 20 jaar cafébezoek in Europa nog nooit gehad. Australië is een mooi land.
Dag 21 - White Sunday Islands (Australië)
| |
White Sunday Islands | Vandaag met een boottour een 3-tal White Sunday Islands bezocht. Dit zijn een soort bounty-eilanden met hagelwitte stranden, palmen en een hoog bacardi-gevoel. Ondanks de mooie spots valt de tour een beetje tegen. Naar mijn eerdere ervaringen van onbedorven privé-stukjes-paradijs-op-aarde is dit ’toeristische getour’ weer wat teveel van het goede.
Isa was vandaag vertrokken dus ik moet in de avond weer nieuwe vrienden maken. Ik herhaal mijn strategie met de fruitsalade en weet met een goede timing de tafelschikking subtiel te manipuleren zodat ik aan tafel kom met twee absolute beauty’s uit Duitsland. Aan de eettafel de bekende reizigersverhalen over kangoeroes, het reisgevoel, de Lonely Planet (de reisbijbel voor backpackers), etc. Wanneer mijn fruitsalade naar binnen is gewerkt vraag ik quasi-nonchalant of de dames zin hebben die avond met mij iets te gaan drinken in de stad. Tot mijn grote verbazing wordt dit plan enthousiast ontvangen. Ik ga die avond dus op stap met 2 prachtige blondines die ik beiden zonder aarzeling direct een huwelijksaanzoek zou durven doen. Stapwondertje nummer 2 in Arlie Beach alweer! De dames bleken zussen en de oudste, een studente van 22 woonachtig in Londen, is wel heel erg leuk. Ik sta bijna perplexed hoe volwassen ze al zijn en denk terug hoe ik op die leeftijd was en of alle Lego toen al naar zolder was gebracht. Na 2 halve liters Victoria bier begin ik langzaam een beetje weg te dromen hoe het zou zijn met één (of beter nog: beide) van de dames te zoenen en vraag me na bijna 10 jaar afwezigheid op de vrijgezellenmarkt; Hoe gaat dat ook al weer? Omdat ik mezelf inmiddels definitief in de categorie ’dolende dertigers’ heb geplaatst, heb ik recht op een vervroegde midlifecrises en de daar bijhorende nieuwe veel te jonge (en knappe!) vriendin. Ik schrik wakker uit mijn dagdroom wanneer de oudste van de twee (de hele leuke) vertelt dat ze morgen 2 jaar verkering heeft met haar (hele leuke) vriend in Engeland. Oops. Plan B dus en plan B is ...bier!!!
Dag 22 - Magnetic Island (Australië)
Vandaag een reisdag en uiteindelijk met de boot naar "Magnetic Island" gegaan. Een zeer populaire stek voor backpackers. Laat in de middag ingecheckt in een grappig puntvormig houten huisje en in de avond wat ’smalltalk’ met enkele Nederlanders in de bar van het hostel.
Dag 23 - Koaladag
"Maak je foto maar Karel" |
| Magnetic Island heeft een van de grootste populaties koala’s van Australië. Koala’s kunnen het best gespot worden in de late namiddag of in de vroege ochtend en ik besluit dan ook nog voor het ontbijt een trail te gaan lopen met (naar men zegt) 90% kans om een koala te zien. Na zo’n 45 minuten lopen krijg ik al aardige koala-stress: nog geen beest gezien. Net toen ik in een fase van definitieve koala-spot-wanhoop aan het wegzakken was zag ik mijn 1e exemplaar hoog in een boom een napje doen (koala’s slapen zo’n 18 uur per dag). Grote opluchting ! Camera pakken, plaatje schieten en verder. Een uurtje later is het weer raak en deze keer goed! De Koala zit vrij laag in een boom te slapen en via een rotsblok kan ik op dezelfde hoogte komen.
Wereldfoto 1: Koala slaapt (close-up). Uiteraard wil ik ook een foto met de ogen open dus ben ik helaas genoodzaakt het beestje wakker te schudden (en ze slapen vast dus dat valt nog niet mee). Wereldfoto 2: Koala is wakker en kijkt naar mijn lens met een blik van "het-is-al-goed-karel-maak-je-foto-maar". Wereldfoto 3: Koala gaapt! Vervolgens gaat het beest weer verder war het gebleven was. Nappen dus! Op de terugweg spot ik mijn 3e en laatste koala en omdat je op je hoogtepunt moet stoppen besluit ik dan ook diezelfde dag Magnetic Island te verlaten. Ik rij door naar een hostel in Mission Beach en de locatie is werkelijk fantastisch. Het hostel is een schitterend houten gebouw midden in het tropisch regenwoud. Vanaf de veranda heb je uitzicht op bananenplanten, passerend wildlife en een zeer gevarieerde tropische vegetatie. Tijdens het reizen kom je nogal eens mensen tegen die je eerder hebt ontmoet en die min of meer dezelfde route volgen. En wie komen er zo’n uur na mijn aankomst aan? Juist, de twee Duitse zussen van mijn stapavond uit Arlie Beach... De zussen lijken heel enthousiast mij weer te zien en schuiven gezellig aan voor de barbecue op de veranda. Het hostel zit vol met leuke mensen en ik laat mij later door een Schotse roommate zowaar verleiden tot het deelnemen aan een blufspel. En ik vind het nog leuk ook! Kortom supertopdag met een dikke 10.
Dag 24 - Mission Beach (Australië)
Mission Beach heeft een paradijselijke natuurlijke omgeving met tropisch regenwoud, verlaten stranden en spannend wildlife (met name de cassuaries: grote emu-achtige vogels die zich nog al eens agressief gedragen ten opzichte van mensen. In het hostel dan ook een uitgebreide instructie hoe te overleven bij een cassuary attack).
| |
Op pad met de Duitse beauties | Tijd voor een trekking door de natuur en ik neem vandaag de twee duitse zussen mee op pad. Later in de middag door naar Cairns waarbij ik de twee Duitse zussen een lift geef. Bij binnenkomst in het hostel ontmoet ik op mijn kamer Dout; een man die op een of andere manier direct boeit. De man heeft een Pakistaanse vader en een Australische moeder en heeft een charismatische haast goeroe-achtige uitstraling. Ik nodig hem uit mij te vergezellen op de dinner-date met de twee Duitse zussen en het wordt een interessante avond. In het Thaise restaurant kom ik er achter dat Dout een dokter is specialisatie ’mental health’ (psycholoog/psychiater) Op een of andere manier vind ik het verassend zo iemand aan te treffen in een relatief platte party-town als Cairns. Dout blijkt inderdaad een bijzondere man met bijhorende bijzondere verhalen. Zo verteld hij de theorie over de ’seven significant others’ die er op neer komt dat elk mens gedurende zijn/haar leven zeven mensen ontmoet die er echt toe doen.
De Duitse dames zitten er op een gegeven moment een beetje doorheen en lijken de complexe analyses van Dout ook niet helemaal meer te trekken. We droppen de dames bij het hostel en ik ga met Dout nog een paar laatste biertjes pakken. Hij vertelt dat hij bij mijn binnenkomst in het hostel direct het gevoel had dat ik iemand was die hij ’moest’ ontmoeten. Alweer zo’n spirituele reiziger! Ik zou haast gaan denken dat er in de verhalen van dolende dertiger Mark ("toeval bestaat niet") misschien een kern van waarheid zit.
Nawoord Veldhoven 2006
Het traject Sydney-Cairns aan de oostkust van Australië herinner ik me als één lange ’reisroes’. Het is zo’n zeldzame periode waar alles lijkt te kloppen en waarbij alles gebeurd vanuit een soort onverklaarbare moeiteloosheid: Overal kwam ik leuke mensen tegen, als ik ergens in de binnenlanden bezorgd naar de benzinemeter keek was er 2 kilometer verder in de ’middle of knowhere’ ineens een eenzaam tankstation ... en in een drukke wereldstad als Brisbane met 1,8 miljoen inwoners was er midden in het centrum nog precies 1 parkeerplaatsje voor mij gereserveerd. |
| 
