Dunedin is de op één na grootste plaats op het zuider-eiland en heeft onmiskenbaar veel engelse invloeden. Daarnaast is Dunedin een echte studentenstad. Dit betekent natuurlijk veel gezellige cafés en ook ik ontkom er niet aan een ’dorstig gevoel’ te ontwikkelen. In de avond dan ook de stad in met een 3-tal kamergenoten en het wordt een avond van ongekende diepgang en boeiende gesprekken!
Ik heb deze avond op een terras een uitgebreid gesprek met Dolf, een 26 jarige kamergenoot uit Nederland. We hebben de nodige overeenkomsten: zo hebben we beiden aan de KUB in Tilburg gestudeerd en min of meer vergelijkbaar werk. Na alles bij elkaar zo’n 6 maanden te hebben doorgebracht in het backpackerswereldje is het is leuk om eens met iemand met een vergelijkbaar referentiekader naar het backpackers-bestaan te kijken.
Er bestaat naar ons idee in elk geval echt zoiets als de ’backpackerscene’. Dit is een voor buitenstaanders vrij ondoorzichtig wereldje, dus wordt het tijd om eens een boekje open te doen! Wie zijn die backpackers dan wel?
Allereerst valt op dat het gemiddelde opleidingniveau van de backpacker hoog is. HBO+ in Nederlandse termen. Er lijkt dus sprake van een enigszins elitair gezelschap. De reden van het ontbreken van lagere opleidingsniveaus is mij nog Dolf geheel duidelijk maar er valt wel naar te gissen. Deze vorm van reizen kan voor een aantal mensen gewoonweg te ingewikkeld zijn. Om te beginnen moet je de engelse taal redelijk beheersen, al was het alleen maar omdat je niet zonder een goede reisgids (zoals bijvoorbeeld de Lonely Planet) kan. Daarnaast vergt de manier van reizen een grote mate van zelfstandigheid en het kunnen omgaan met onzekerheid. ("waar slaap ik vanavond?"). Eigenschappen die wellicht iets beter ontwikkeld zijn bij mensen met een hogere opleiding!?!
Dan relaties in de backpackerwereld. Man-vrouw-relaties dan wel te verstaan. Normaal gesproken is een mooi land ver van huis de perfecte voedingsbodem voor allerhande relaties. Maar in de backpackersscene gebeurt nagenoeg niets op dit gebied. Niet voor mij, niet voor Dolf en zelfs niet voor types als de Duitse studs Alec en Pete. Het lijkt haast of dit onderwerp gewoon niet speelt. Zelfs de zogenaamde mannengesprekken (’lekkere wijven praat’) zijn in de backpackwereld op één hand te tellen. Het is gewoon niet (of nauwelijks) aan de orde. Dit vormt een schril contrast met bijvoorbeeld de Spaanse costa’s of Griekenland waar jagen of gejaagd worden het credo is. De backpackerswereld is er dan ook één waar je eerder de vrouw ontmoet waar je mee trouwt en zes kinderen krijgt dan iets meer vluchtige en platte relaties.
Misschien heeft het ook wel iets te maken met de backpack-vrouwen. Generaliserend zijn de vrouwen in de backpackwereld doorgaans geen schoonheden. Backpackers reizen vaak alleen en een ’mooie vrouw’ alleen op reis werkt gewoon niet! Punt. Een ’mooie vrouw’ alleen zal immers continu mannen achter zich aan zal krijgen. Zelfs in het backpackwereldje! Mooi zijn heeft ook zijn nadelen...
De mooiere exemplaren van de backpackvrouwen reizen dan ook meestal met hun vriend of anders op z’n minst in een groepje vriendinnen waardoor het wat makkelijker wordt anderen buiten te houden. Ik vertel Dolf over de paar dagen dat ik optork met de Duitse beauty’s. Zij vonden het heerlijk vonden om dankzij mijn gezelschap eindelijk eens rustig aan de bar te kunnen zitten zonder continu benaderd te worden door Jan en alleman. (het gegeven dat ook ik af en toe beelden voor me zag van de Duitse beauty’s in een motelkamer op een kingsizebed dat doet verder niet ter zake) Backpackvrouwen die de middelmaat ontstijgen, zoals Nava, krijgen ook in de backpackscene veel aandacht. Hoewel dit eerder mannen zijn die een potentiële partner zien dan het uit zijn op een nachtje in bed. Betekent dit alles dat vrouwelijke backpackers allemaal lelijk zijn? Nee, zeker niet, maar de echte schoonheden zijn schaars. Heel schaars.
Verder is de backpacker wars van status. De westerse wereld staat bol van de statussymbolen die bepalen wie en wat je bent. De backpacker trekt zich daar niets van aan. Je ziet het eigenlijk alleen al aan de kleding: Fleece-truien (slobberen mag), praktische afritsbroeken of trainingsbroeken en bijna geen merkkleding te zien. Iemand die denkt indruk te kunnen maken in het reizigerswereldje met materieel bezit komt van een koude kermis thuis. Zo zal bijvoorbeeld het rondrijden in een Porsche eerder minachtende blikken dan bewondering opleveren.
Dit betekent ook dat zeker niet iedereen in het wereldje geaccepteerd wordt, ook al zal de gemiddelde backpacker zichzelf al zeer open-minded beschouwen! Schijntolerantie dus. Zelf heb ik ook een keer een ervaring gehad op dit gebied. Ik heb in 2001 een nacht doorgebracht in Bellingen, een plaatsje waar een hippie-actige-kolonie is gehuisvest. En staan hippies niet open voor alles en iedereen? Ik geloof er niets van. Ze lijken in elk geval meer open te staan voor mensen die aan hun profiel voldoen en minder voor andersdenkenden. En als toevallig passant voelde ik me duidelijk niet helemaal geaccepteerd omdat ik simpelweg niet in het plaatjepaste... Iets vergelijkbaars doet zich in algemene zin voor in het backpackwereldje. Reizigers die de ongeschreven regels en wetten van het backpackwereldje overtreden zullen nooit echt geaccepteerd worden. Wie er niet in past ligt eruit!
