Dag 65 - Frans Jozef Glacier  (Nieuw-Zeeland) 

Claustrofobische toestanden

7.00 in de ochtend. De regen valt met bakken uit de hemel. Parallel aan het weer ben ook ik niet te genieten: nukkige bui en vrijwel volledig onaanspreekbaar. Ik ga vandaag op een guided-glacier-tour en heb daar met de huidige weersomstandigheden een slecht gevoel over. In de stromende regen lopen we richting de voet van de gletsjer. Iedereen krijgt spikes onder de schoenen en een korte veiligheidsinstructie en we kunnen het ijs op.

Even later stopt het in elk geval met regenen en worden de groepen ingedeeld. Ik kom in een uitermate energieke en avontuurlijk ingestelde groep terecht. De gids, Tony, ruikt zijn kans: "You guys want a standard glacier tour or an adventourous one?" Het antwoord laat zich raden.  Tony geef aan dat we een aantal niet eerder bezochte stukken van de gletsjer gaan verkennen ....

Tony loopt voorop en op de steilere stukken hakt hij met een pikhouweel stukken ijs weg om een soort voetspoor te maken op . Het wordt mij al snel duidelijk dat Tony geen grapje heeft gemaakt en we gaan echt ’off the beaten tracks’. Het wordt mij dan ook al snel iets te avontuurlijk. Op een gegeven moment komen we bij een hoge V-vormige kloof waarvan de onderkant te smal is om door te gaan. Tony neemt via de mobilofoon contact op met een collega en die vertelt daar eerder een keer met een groep te zijn vastgelopen en adviseert om te draaien. Maar Tony denkt daar anders over. Met een touw en zijn pikhouweel creëert hij een soort trapje omhoog en op zo’n 3 meter hoogte in de spleet is weer genoeg ruimte voor een menselijk lijf. De gezichten in de groep worden aardig bleekjes wanneer we op 3 meter hoogte door het ijs manoeuvreren want 1 uitglijder en je gaat de nauwe spleet in het dat ziet er niet erg aanlokkelijk uit.

Wondere wereld van ijs

Ook Tony lijkt niet meer 100% zeker van zijn zaak en zijn aanvankelijke grapjes bij diepe kloven ("Don’t go in there. It’s not worth it") maken plaats voor een angstvallig stilzwijgen. Naar mijn idee is dit alles redelijk onverantwoord maar goed, we komen uiteindelijk allemaal levend doorheen. De dag blijft vol avontuur met afdalingen langs door Tony provisorisch aangelegde touwconstructies, ijsgrotten die als glijbaan fungeren en claustrofobische toestanden in smalle ijsspleten. Wanneer we om zes uur terug komen bij de startplaats ben ik dan niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk volledig uitgeput. Het is enerzijds een ervaring die ik niet had willen missen en waarbij heel wat angsten overwonnen zijn, anderzijds zou ik dit niet nog eens willen doen. Wat een dag!