Dag 72 – Gili Trawangan (Lombok)
Vandaag terug van de Gili-eilanden naar Bali. Rond half 1 met een klein bootje overgestoken van Gili Trawangan naar Gili Meno om vanaf daar met de grote Bounty-boot weer naar Bali.

Rond 21.20 op onze kamer in het Bali Garden Hotel. Thomas krijgt een SMS-je van Yvo om CNN aan te zetten. We zetten de TV aan en zien de beelden van de brand in één van de Twin Towers in New York. Op dat moment was nog onduidelijk wat de oorzaak was: een onfortuinlijk ongeluk?  een terroristische aanslag? Verslaggevers kunnen slechts speculeren. 
Even later zien we live hoe het 2e vliegtuig de andere toren binnen vliegt. De uren televisie die daarop volgden hebben een onwaarschijnlijke impact. Met verbijstering, ontzetting en ongeloof kijken we naar het drama wat zich afspeelde rondom de WTC-gebouwen en het Pentagon. De impact is met name onwaarschijnlijk omdat alles live te zien is. Waar nieuws meestal vertraagd en gefilterd tot je komt is nu alles rechtsreeks te volgen. De paniek en ontzetting die ook bij de verslaggevers optreed is voelbaar.
Alles heeft iets onwerkelijks. De plaatjes van geheel Manhattan in rook doen meer denken aan een Steven Spielberg film dan een reële terreurramp. Ik bel naar huis en mijn ouders wisten nog niet wat er gaande was en ook Thomas pleegt wat telefoontjes. Daar waar wij dachten dat het openbare leven in Nederland inmiddels geheel stil zou liggen leek het of (tot onze verbazing) de omvang  van wat er in New York gaande was nog niet helemaal was doorgedrongen. Rond 2 uur in de nacht begint het nieuws wat op te drogen en besluiten we dat het toch maar tijd wordt om te gaan slapen.

Dag 73 - Kuta (Bali)
Vandaag een rustig dagje aan het strand in Kuta. Uiteraard was de terreuraanslag in de VS het gesprek van de dag. En nog steeds was er sprake van een gevoel van onwerkelijkheid. Dat de aanslagen grote gevolgen zullen gaan hebben is evident. Bush zal hard willen terugslaan, in welke vorm dan ook, al was het alleen al omdat de Amerikanen iets van vergelding zullen willen zien voor hetgeen gebeurd is. Al met al belooft dat niet veel goeds voor de nabije toekomst! Opvallend is verder hoe snel het normale leven weer doorgaat. Gisteren bedacht ik nog dat het wellicht ongepast zou zijn alle trivialiteiten uit mijn e-mail-dagboek rond te sturen gezien de ’toestand in de wereld’. Deze avond stonden we echter al weer met een biertje in de Sari Club. Life goes on! 
 

Dag 11 - Canberra (Australië)
… In de avond maak  ik in de gemeenschappelijke ruimte van het hostel een praatje met een relaxte Australiër. De man heeft een bijzonder beroep: hij geeft training aan bartenders in het betere ’gooi- en smijtwerk’ met flessen zoals Tom Cruise dat laat zien in de film Cocktail. Zoals je je kunt voorstellen is dit redelijk specialistisch werk en daarvoor reist hij dan ook heel Australië af.
Er is nog een opvallende verschijning aanwezig die avond: een atletische dame zit in een spagaat op de grond om even later in een handstand door de kamer te lopen. De jongedame is 19 jaar oud en wat later kom ik erachter dat ze tot de turntop van Australië hoort. Ze is fulltime bezig met turnen en komt gedurende de week vanuit haar woonplaats Adelaide naar Canberra om te trainen. En ze ’woont’ dan in het hostel omdat ze dat een prettige plek vind waar ze minder alleen was en snel vrienden maakte. 
Voor dit soort situaties moet je gewoon in de backpackwereldje zitten. Een topturnster met ADHD-neigingen voor je neus terwijl je een praatje maakt met een professionele cocktail-shaker-trainer. Hoe verzin je het...

De avond heeft nog meer bijzonders in petto: De turnster verteld even later dat ze nerveus is omdat haar ouders zojuist naar Bali zijn gegaan om te helpen gewonden te verzorgen van een een terroristische aanslag. Haar ouders zijn beiden werkzaam als chirurg bij de medische staf van het leger en eerder vandaag acuut opgeroepen om op Bali 1e noodhulp te verzorgen.. 
Ik wist nog van niets en keek vreemd op. Een terroristische aanslag op Bali? Dat is raar.. en wel toevallig gezien het feit dat ik op 9-11 op Bali was toen het twin-tower-drama zich in New York afspeelde. En Bali voelde toen ver van alle ellende vandaan heel veilig aan. 

Mijn ontzetting neemt later op de avond toe wanneer ik op het nieuws zie waar de aanslag heeft plaatsgevonden: De Sari Club. Het is al wat onwerkelijk dergelijke beelden te zien op een plaats waar jezelf lijfelijk aanwezig bent geweest. Nog vreemder wordt het gevoel doordat we op de avond van de ’attack-on-america’ plannen hadden gehad naar de Sari-club te gaan.
En nu is juist deze nachtclub de locatie van de eerste grote terreur-aanslag sinds 11 september... ...En dan zit ik ook nog eens in een kamer met een jongedame wiens ouders daar als hulpverlener naar toe zijn. (het nieuws meldde ook dat er 7 chirurgen van het leger vanuit Australië naar Bali kwamen)... En om het rare toevalligheden-gevoel compleet te maken had ik gisteren een mailtje beantwoord van Nicole, een Duitse dame van wie ik bijna een jaar niets gehoord had en die ik vorig jaar ontmoet had in .....de Sari Club op Bali. Bijna te bizar voor woorden!