9/11
De mysterieuze Al Qaeda connectie. Het toeval voorbij!?
Dag 72 – Gili Trawangan (Lombok)
Vandaag terug van de Gili-eilanden naar Bali. Rond half 1 met een klein bootje overgestoken van Gili Trawangan naar Gili Meno om vanaf daar met de grote Bounty-boot weer naar Bali.
Rond 21.20 op onze kamer in het Bali Garden Hotel. Thomas krijgt een SMS-je van Yvo om CNN aan te zetten. We zetten de TV aan en zien de beelden van de brand in één van de Twin Towers in New York. Op dat moment was nog onduidelijk wat de oorzaak was: een onfortuinlijk ongeluk? een terroristische aanslag? Verslaggevers kunnen slechts speculeren.
Even later zien we live hoe het 2e vliegtuig de andere toren binnen vliegt. De uren televisie die daarop volgden hebben een onwaarschijnlijke impact. Met verbijstering, ontzetting en ongeloof kijken we naar het drama wat zich afspeelde rondom de WTC-gebouwen en het Pentagon. De impact is met name onwaarschijnlijk omdat alles live te zien is. Waar nieuws meestal vertraagd en gefilterd tot je komt is nu alles rechtsreeks te volgen. De paniek en ontzetting die ook bij de verslaggevers optreed is voelbaar.
Alles heeft iets onwerkelijks. De plaatjes van geheel Manhattan in rook doen meer denken aan een Steven Spielberg film dan een reële terreurramp. Ik bel naar huis en mijn ouders wisten nog niet wat er gaande was en ook Thomas pleegt wat telefoontjes. Daar waar wij dachten dat het openbare leven in Nederland inmiddels geheel stil zou liggen leek het of (tot onze verbazing) de omvang van wat er in New York gaande was nog niet helemaal was doorgedrongen. Rond 2 uur in de nacht begint het nieuws wat op te drogen en besluiten we dat het toch maar tijd wordt om te gaan slapen.
Dag 73 - Kuta (Bali)
Vandaag een rustig dagje aan het strand in Kuta. Uiteraard was de terreuraanslag in de VS het gesprek van de dag. En nog steeds was er sprake van een gevoel van onwerkelijkheid. Dat de aanslagen grote gevolgen zullen gaan hebben is evident. Bush zal hard willen terugslaan, in welke vorm dan ook, al was het alleen al omdat de Amerikanen iets van vergelding zullen willen zien voor hetgeen gebeurd is. Al met al belooft dat niet veel goeds voor de nabije toekomst! Opvallend is verder hoe snel het normale leven weer doorgaat. Gisteren bedacht ik nog dat het wellicht ongepast zou zijn alle trivialiteiten uit mijn e-mail-dagboek rond te sturen gezien de ’toestand in de wereld’. Deze avond stonden we echter al weer met een biertje in de Sari Club. Life goes on!
10-12-2002 (vervolg)
Inmiddels ruim 1 jaar later, opnieuw aan het backpacken in Australië, verhaal overgenomen uit mijn reisdagboek Azië, Australië, Nieuw-Zeeland 2002
|
Dag 11 - Canberra (Australië)
… In de avond maak ik in de gemeenschappelijke ruimte van het hostel een praatje met een relaxte Australiër. De man heeft een bijzonder beroep: hij geeft training aan bartenders in het betere ’gooi- en smijtwerk’ met flessen zoals Tom Cruise dat laat zien in de film Cocktail. Zoals je je kunt voorstellen is dit redelijk specialistisch werk en daarvoor reist hij dan ook heel Australië af.
Er is nog een opvallende verschijning aanwezig die avond: een atletische dame zit in een spagaat op de grond om even later in een handstand door de kamer te lopen. De jongedame is 19 jaar oud en wat later kom ik erachter dat ze tot de turntop van Australië hoort. Ze is fulltime bezig met turnen en komt gedurende de week vanuit haar woonplaats Adelaide naar Canberra om te trainen. En ze ’woont’ dan in het hostel omdat ze dat een prettige plek vind waar ze minder alleen was en snel vrienden maakte.
Voor dit soort situaties moet je gewoon in de backpackwereldje zitten. Een topturnster met ADHD-neigingen voor je neus terwijl je een praatje maakt met een professionele cocktail-shaker-trainer. Hoe verzin je het...
De avond heeft nog meer bijzonders in petto: De turnster verteld even later dat ze nerveus is omdat haar ouders zojuist naar Bali zijn gegaan om te helpen gewonden te verzorgen van een een terroristische aanslag. Haar ouders zijn beiden werkzaam als chirurg bij de medische staf van het leger en eerder vandaag acuut opgeroepen om op Bali 1e noodhulp te verzorgen..
Ik wist nog van niets en keek vreemd op. Een terroristische aanslag op Bali? Dat is raar.. en wel toevallig gezien het feit dat ik op 9-11 op Bali was toen het twin-tower-drama zich in New York afspeelde. En Bali voelde toen ver van alle ellende vandaan heel veilig aan.
Mijn ontzetting neemt later op de avond toe wanneer ik op het nieuws zie waar de aanslag heeft plaatsgevonden: De Sari Club. Het is al wat onwerkelijk dergelijke beelden te zien op een plaats waar jezelf lijfelijk aanwezig bent geweest. Nog vreemder wordt het gevoel doordat we op de avond van de ’attack-on-america’ plannen hadden gehad naar de Sari-club te gaan.
En nu is juist deze nachtclub de locatie van de eerste grote terreur-aanslag sinds 11 september... ...En dan zit ik ook nog eens in een kamer met een jongedame wiens ouders daar als hulpverlener naar toe zijn. (het nieuws meldde ook dat er 7 chirurgen van het leger vanuit Australië naar Bali kwamen)... En om het rare toevalligheden-gevoel compleet te maken had ik gisteren een mailtje beantwoord van Nicole, een Duitse dame van wie ik bijna een jaar niets gehoord had en die ik vorig jaar ontmoet had in .....de Sari Club op Bali. Bijna te bizar voor woorden!
Nawoord Veldhoven 2006
De aanslag op de Sari Club had in Nederland een beperkte nieuwswaarde; in Australië stonden de kranten er echter wekenlang vol van. De Sari Club werd met name bezocht door Australische toeristen en de aanslag werd in Australië dus ook gezien als een terroristische actie gericht op Australië.
Het ’bizarre’ van de avond in Canberra heb ik jaren later nog eens aan een grondige analyse onderworpen.
Het feit dat de 1e grote terreuraanslag na 9/11 als doelwit de Sari Club had is heel toevallig. Niet alleen omdat ik daar meerdere keren geweest ben maar meer nog door de beladen 9/11 datum waarop ik op Bali was (zonder de aanslag in New York waren we die avond waarschijnlijk in de Sari Club beland.). Hoewel toevallig maakt het dit verhaal natuurlijk niet uniek. Op 9/11 waren er immers meer toeristen op Bali en op en rondom 9/11 hebben meer mensen de Sari Club bezocht.
Wanneer ik het nieuws van de aanslag gewoon in de krant had gelezen dan had dit uiteraard een zeer hoge attentiewaarde gehad en zou ik dit als zeer opmerkelijk hebben beschouwd, maar ook niet meer dan dat.
De essentie van het onderbuikgevoel dat er iets heel vreemds gebeurde die avond in Canberra zit in de wijze waarop de informatie over de aanslag tot mij kwam. Het opvallende meisje (er loopt niet zo vaak iemand in handstand door een kamer) die begon te vertellen over haar ouders vormde bijna een fysieke connectie met het incident. Het verhaal van de turnster werd nog veel krachtiger (en absurder) door de nieuwsuitzending later die avond.
Het journaal maakte immers expliciet melding van de 7 legerartsen die naar Bali werden gestuurd voor 1e hulp aan de slachtoffers. Nu heeft Australië zo’n 20 miljoen inwoners. Van deze 20 miljoen inwoners worden op het journaal 7 expliciet genoemd in verband met de aanslag op Bali. En de de dochter van 2 van deze artsen zit bij mij in de kamer en is de 1e ’boodschapper’ van deze aanslag op Bali. Een aanslag die voor mij als gevolg van mijn reisbestemming op 9/11 toch al erg dichtbij kwam.
Ik heb zelf moeite te geloven dat dit alles een ’toevallige samenloop van omstandigheden’ is. Daarvoor schieten rationele verklaringen en/of statistische analyses gewoonweg tekort. Het is gewoon te toevallig.
Een dergelijk bizar verhaal niet als toeval beschouwen roept wel een hele berg vragen op:
Als het geen toeval is wie of wat is dan de regisseur achter de ’ontmoeting’ met de turnster? En is er dan een doel of een betekenis? en zo ja welke?
Het zijn voor mij nog steeds open vragen waarop ik elk antwoord schuldig blijf. Ik heb immers helemaal niets met terreuraanslagen en zie geen enkele link tussen terreuraanslagen en mijzelf.
Het 9/11-verhaal is dan ook bovenal een vreemd verhaal. Incidenteel vertel ik het wel eens en meestal krijg ik dan vreemde blikken. Verhalen met een bijzonder toevalselement worden vaak als leuk of interessant ervaren indien deze binnen een context kunnen worden geplaatst. Een liefdesverhaal van een koppeltje dat elkaar ’toevallig’ vindt in de regenwouden van Brazilië om er later achter te komen dat ze al die tijd slechts 200 meter van elkaar vandaan woonden is mooi; er is een context die zin geeft aan het ’toeval’. Mijn 9/11-verhaal is er een waar je niets mee kunt, alleen opmerken dat het toevallig is. Zinloos toeval?
Later leerde ik dat ervaringen zoals in Canberra onder de noemer ’synchroniciteit’ vallen. Veel mensen geloven in het principe dat toeval vaak geen toeval is maar je ’toe valt’. En ook ik ben daar voor een stukje in gaan geloven, al heb ik geen idee hoe het werkt.
In november 2005 nam ik deel aan een 3 daagse cursus Presenteren & Vertellen. Het verhaal van de avond in Canberra gebruikte ik als onderwerp voor een presentatie-oefening met als titel : “Toeval bestaat niet!?”.
Dezelfde avond gebeurd er weer iets opvallends. In het late nieuws wordt aandacht besteed aan de dood van een van de meest gezochte terroristen (Azahari) die een hoofdrol heeft gespeeld bij de aanslag op ... de Sari Club in Bali. Net alsof ook deze avond ’iets’ nog even een teken gaf dat er inderdaad een onzichtbaar lijntje is wat mij met de aanslag verbindt. Opvallend is verder dat er op deze dag wederom een aanslag is van van Al Qaeda (hotels in Amman, Jordanië).
En om definitief door te draaien tot slot nog voer voor numerologen ;-)
In Australië las ik indertijd een artikel over numerologie waarbij de strekking van het verhaal was dat er een patroon zat in de data van de aanslagen: 9/11, 10/12 ... Bij thuiskomst van de training valt me in een keer iets op aan de startdatum van de cursus 9-11-2005.
Toeval? Wie het weet mag het zeggen ;-)
|
| 
